Schoonheid, perfectie en beleving. In de hedendaagse maatschappij wordt steeds meer belang gehecht aan deze drie waarden. Ook de natuur ontkomt niet aan deze drang. De natuursector initieert al geruime tijd activiteiten om de natuurbeleving te versterken. Zo organiseert Landschap Overijssel bijzondere excursies, informeert Natuurmonumenten over het ‘blote voetenpad’ in De Wieden en is Vlieland nóg spannender als je je aansluit voor een speciale nachttocht. Het publiek kiest voor een ervaring die het alledaagse ontstijgt. Er wordt al lang niet meer vertrouwd op de intrinsieke kracht van de natuur en het menselijke vermogen om zelf te kijken. Dus hoe veel natuur is er eigenlijk nodig om natuur te beleven? En welke oriëntatie vraagt dit van het publiek?

Kunstenaars
Zowel Marielin Simons als Stan Wannet voeren kunstgrepen uit op de natuur zoals wij die waarnemen. Bij Marielin leidt het tot een wereld die nagenoeg op zichzelf staat. Voor haar is het een uitdaging om veel verschillende materialen en media op een dusdanige manier in te zetten om een op het eerste gezicht geloofwaardig beeld te creëren. Wie dichterbij komt en langer kijkt, ontdekt echter een interessant spanningsveld tussen echt en kunstmatig, tussen realisme en fantasie. 

De installatie ‘Homo Bricoleur’ van Stan Wannet richt zich op de rol die de mens speelt in relatie tot de natuur. Stan Wannet roept met dit werk een breed scala aan vragen en associaties op. Zo probeert hij de kijker te herinneren aan het feit dat de mens zelf ooit volledig een dier was. Tegelijkertijd bevraagt hij op welke manier mensen zich hebben losgeweekt van het puur biologische en evolutionaire pad, waarna zij het heft in eigen handen hebben genomen om dingen te gaan knutselen vanuit menselijke ideeën. Een constatering en commentaar op de mens en het dierlijke, met een nadruk op, en een voorliefde voor, zijn absurdistische eigenaardigheden.

Noortje Haegens constateert dat steeds meer mensen hun emotionele verbondenheid met de ruimte en de natuur verliezen. De globalisering heeft gezorgd voor een versnelling van het levensritme en een toegenomen mobiliteit. Dit heeft tot gevolg dat het natuurlijke landschap meer een doorgangsruimte is geworden waarin de mens zich slechts manifesteert als passant of toerist. De mens is los komen te staan van de leefomgeving. Haegens vestigt met haar werk de nadruk op de natuurlijke landschappen, als omgevingen waarnaar met aandacht gekeken dient te worden. Stilte, rust en een zekere traagheid lijken noodzakelijk te zijn om de mens opnieuw een emotionele verbintenis met de natuur te laten aangaan. 

In haar werk onderzoekt Susanne Sørensen hoe de mens zich heeft gevestigd in de natuur, en hoe de natuur ook invloed uitoefent op de mogelijkheden van wonen en recreatie. Zij is geïnspireerd door hoe stedelijke en natuurlijke groeiprocessen met elkaar verweven raken, maar beiden ergens hun eigen wortels hebben. Een symbiotisch en artificieel proces. De presentatie van haar werk is net zo divers als alle disciplines die zij in haar werk gebruikt, zoals ruimtelijke beelden, tekeningen, fotografie en animaties.