De installaties en sculpturen van Quentley Barbara zijn opgebouwd uit rauwe materialen die hij al schetsend tot leven laat komen. De figuren zijn gebaseerd op de mensen die hem dierbaar zijn. Ze komen uit zijn moederland Curaçao, een land dat voor veel Nederlanders een paradijselijk plaatje oproept. Maar onder die deken van witte stranden en vrolijk gekleurde huizen liggen machtsstructuren waarvan de wortels van diep uit het koloniale verleden tot in het heden reiken.

In de installatie zijn mensfiguren te zien voor een stuk van een kunukuhuisje, een huisje dat in het verleden door tot slaaf gemaakte mensen werd gebouwd van materialen die op het eiland te vinden waren; met muren van hout, koraalsteen, kalksteen of leem gemengd met koeienmest en een dak van vlechtwerk van takken en mais- of rietstengels. Voor het huisje ligt een gevloerde Kadushi cactus. Deze soort komt enkel op Curaçao voor en wordt door bewoners gebruikt tegen vermoeidheid en gewrichtspijn.
De figuren gaan gebukt onder onzichtbare gewicht en proberen hemelwaarts te rijken. Het zicht op de hemel wordt hen ontnomen door de cocon boven hun hoofd. 

Barbara laat je als toeschouwer zowel van buitenaf de cocon inkijken als andersom.
Daarmee bij stelt hij vragen over barricades die mensen met macht opwerpen, net als over de keuzes van de mensen die hier een weg doorheen moeten vinden. Zelf weet de kunstenaar maar al te goed hoe het is om ingekaderd te worden. De naam ‘Barbara’ betekent buitenlander, en hij wordt zowel in Curaçao als Nederland vaak zo behandeld. Hij weet daarom zelf hoe moeilijk het is om een ander pad te kiezen wanneer alle routes één kant op wijzen. Veel bekenden van hem raakten in de criminaliteit verwikkeld, maar als het aan hem ligt begint er voor bewoners van Curaçao een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin (politieke) corruptie plaatsmaakt voor creativiteit en waarin alle bouwstenen op het eiland zorgvuldig worden samengebonden tot een nieuw verhaal. 

Opening
De tentoonstelling wordt zondag 27 juni om 15.00 uur geopend door Eugenie Boon met een performance ’In loving memory of mimicry’ waarin zij in dialoog gaat met zijn werk. Boon performt als ‘Pega Saya’ om begrippen als herinnering, nabootsing en weerspiegeling te onderzoeken.

Eugenie Boon studeerde in 2020 af aan de HKU in Utrecht. Haar werk bestaat uit verschillende media, zoals performances, schilderijen, en installaties. Ze draaien om haar opvoeding op Curaçao, de geschiedenis van het eiland en de historische relaties met Nederland. Daarbij bevraagt ze de complexe verhoudingen die verweven zijn in onze cultuur en nodigt ze de kijker uit om te reflecteren op hun eigen positie en standpunten.

Op dinsdag 22 juni is Eugenie Boon tevens gast bij de mister Motley’s podcast Kunst is Lang. Deze kan je live volgen of later terugluisteren op Spotify of de PodcastApp.