Quentley Barbara, Ruben La Cruz en Karolien Helweg ontmoetten elkaar voor het eerst toen Quentley les kreeg van Ruben en Karolien op het Instituto Buena Bista in 2012. Quentley wilde graag samen met hen deze installatie bekijken en in gesprek gaan. Wij nodigden hen uit.

Op de vraag van Karolien of Quentley het gevoel heeft dat er, tijdens die periode dat zij lesgaven bijna 10 jaar geleden bij het Instituto Buena Bista, een zaadje is geplant voor het werk dat hij nu maakt antwoordt Quentley bevestigend. Hij was toen tiener en de politieke veranderingen in die tijd (de Nederlandse Antillen werden opgeheven en Curaçao kreeg een autonome status binnen het koninkrijk) maakten veel indruk op hem. Hij werd daar heel kritisch op de politiek en ziet dat tot nu toe terug in zijn werk. Ook deze installatie gaat daarover.

Het werk van Ruben inspireerde Quentley ook, maar hij wilde het niet kopiëren. Hij wilde bijvoorbeeld niet alleen teksten gebruiken die specifiek over de politiek gingen, maar ging de hele krant gebruiken. Behalve de pagina met overlijdensberichten. Maar wel de lotto uitslagen en het internationale nieuws. Alle informatie die de mensen via de kranten tot zich nemen, gebruikt hij voor zijn sculpturen. De kleding van de figuren is van kranten gemaakt, alsof ze zich het nieuws letterlijk en figuurlijk ‘aantrekken’. Hij gebruikt kippengaas als drager voor de kranten omdat het in de politiek naar zijn mening zo erg geworden is dat hij bijna het gevoel krijgt; “dat ze ons in een soort cocon gestopt hebben of dat we in een kippenhok opgesloten zitten met z’n allen.”

Ruben constateert dat hij als kunstenaar snel in de folklore hoek geduwd wordt. Voor Quentley is dat de belangrijkste reden dat hij gewoon onbeschilderd karton gebruikt om zijn werk mee te maken; “Het lijkt een waardeloos materiaal dat je maar een keer kunt gebruiken en daarna weggooien. Vanuit het oogpunt van racistische mensen die iets tegen ons als zwarten hebben, die zien ons als iets waardeloos. Maar we hebben waarde. Als ik kunst maak van waardeloos materiaal transformeer ik het tot iets waardevols. Dus als ik portretten maak van mijn familie in karton maak ik ze ook tot iets heel waardevols.” Quentley maakt dus bewust de keuze voor sobere en ruwe materialen.

De drie spreken elkaar te midden van de installatie van Quentley en de aandacht in het gesprek valt  op de figuur die helemaal vooraan de installatie staat. Quentley vertelt dat dit figuur een politicus voorstelt en tegelijkertijd het geld representeert. De tas van een lokale supermarkt op Curaçao, die de figuur vastheeft, zit vol met dakpannen. Quentley legt uit: “Als je dakpannen hebt ben je rijk. Als je een zinken dak hebt of van eterniet, ben je arm.”

Een ander opvallend figuur in de installatie is een liggende man aan de rechterzijde. Quentley beschrijft hoe die figuur min of meer per ongeluk terecht kwam in het werk: “Ik had alle figuren al gemaakt toen ik hier kwam om te installeren. Toen heb ik de figuren zomaar neergelegd en toen kwam dit eigenlijk toevallig zo te liggen en heb ik het zo gelaten. Het lijkt nu alsof hij is vermoord en zijn moeder huilt bij hem. Eerst waren ze los van elkaar maar nu vertellen ze samen dat verhaal van misère, dat op Curaçao helaas een veel voorkomend iets is. Zo gebeurt het vaak bij mijn werk, dat tijdens de opbouw dingen ontstaan, dat er dingen veranderen tijdens het werk.”

Nieuwsgierig wat de kunstenaars nog meer bespraken? Het transcript van het volledige gesprek lees je hier.