Tijdens de opening op zondag 27 juli sprak Aalt van de Glind (kunstenaar, docent en medewerker van Kunstenlab) een openingswoord voor Ian de Weerdt. Zijn verhaal is gericht aan de kunstenaar en hieronder te lezen.
Vol trots presenteert Kunstenlab hier het nieuwe leeuwenkind.
Wat een traject is het geweest. De aanloop enorm energiek, met gelach en gebrul. Ik hoop dat je me goed begrijpt Ian, maar ik denk dat het voor iedereen beter is dat het geen week langer duurt. Dit is geen waardeoordeel. Integendeel: het werk is opgeleverd en de strijd is gestreden! Je hebt je tanden erin gezet en ik ben u en uw leeuwentroepen dan ook bijzonder dankbaar voor alle overtuiging, devotie, liefde en vriendschap die dit hebben mogelijk hebben gemaakt.
Opening Mane motif | Aalt van de Glind
Het leeuwenmotief.
Wat is dit hier, wat doet dat hier? Wat heeft dit te betekenen? Ian jaagde het afgelopen jaar als het ware op het beeldelement van de leeuw in de openbare ruimte. Dat deed hij met een functioneel barrel van een analoge camera, om het vervolgens terug te brengen in deze ruimte-vullende installatie. De strategie is een beeldend werk, waar als een sneeuwbaleffect tijdens het rollen van alles aan is blijven kleven. Het raakt aan - en schuurt langs -nationalisme, kapitalisme, macht maar ook aan mythologie en symboliek. Van de banieren van ridders in de middeleeuwen tot het symbool van het Vlaamse leger. En iets zegt me dat de bal nog niet tot stilstand is gekomen.
Zo heeft het leeuwenkind alles tot zich genomen. Hij verorbert het en slikt het nog half levend door. Maar zelfs de leeuwenmaag van deze katachtige kan deze haarbal niet verteren. Het beest spuugt het weer uit in de ruimte van Kunstenlab. Voor u om te beschouwen en analyseren. Wat heeft het beest allemaal op- en uitgevreten?
Ik heb het met meerdere mensen al over die manen van je gehad. Onze Gerda (teamlid Kunstenlab) moest na jullie eerste videocall ook al bekennen dat je toch echt op een leeuw lijkt.
Tijdens één van onze nachtelijke werksessies klopte er iemand op de deur om ons te vertellen dat we ons geen zorgen hoefde te maken. De beste man was geen inbreker maar was voor een bouwproject simpelweg op zoek naar de habitat van lokale vleermuizen. En hoe is het toch mogelijk; deze vleermuis-jager leek onmiskenbaar op een vampier. Soort zoekt kennelijk soort, en ik durfde hem geen moment de nek toe te keren. Een zekere intimidatie heb ik ook tijdens deze opbouw ervaren. Er werd van de eerste dag gevochten, uiteraard als leeuwen, om dit spektakelstuk voor elkaar te krijgen. En gaandeweg werd ik dan ook gegrepen door de leeuw; het beest. Bevangen of misschien zelfs bezeten. En wanneer je onder de invloed van het beest bent is er geen ontkomen meer aan. Alles wordt geofferd aan het majestueuze beest; het mythisch wezen. Ton na ton gips ging er doorheen, enorme zakken bistre, meters met papier en liters chemie. Het beest is zowel onverzadigbaar als meedogenloos maar toch ook zeker bijzonder genereus.
Uiteindelijke leerde ik dat ik niets van het beest te vrezen had. Sterker nog: Het beest zelf was bang. Dit inzicht verkreeg ik van Ian. Ik quote:
“Aalt, ik heb het beest in de ogen gekeken.
Van al deze standbeelden, ornamenten of beeltenissen; er is er niet één gelukkig. Het is eenzaam.
Het is opgesloten, geketend en in het nauw gedreven.
Het beest is gekluisterd, het is ongelukkig. Het is niet waar het moet zijn.”
Het ontroerde mij.
Is het beest een karikatuur van ons verleden? Is het beest letterlijk en figuurlijk verscheept naar de lage landen zodat wij het ons kunnen toe-eigenen? Denken we het te kunnen bezitten door te zwaaien met ons paspoort of ons o zo machtig oranje aan te moedigen? Als een reminder naar hoe we anderen weten te domineren en bovenaan deze stupide voedselketen staan? Om over de ING en ons kapitalistisch wezen nog maar te zwijgen. Alles van waarde is weerloos. Wie is hier eigenlijk het beest? Het zou goed zijn als menig mens realiseerde dat we niks te vrezen hebben van het beest en er vrede mee zouden sluiten.
Ondanks de ruwe verschijningsvorm wil ik benadrukken dat er een zachtere onderstroom in het werk zit van begaan zijn, van compassie en empathie.
Opening Mane motif | Ian De Weerdt
Om de enorme analoge fotoprints te produceren hebben we op locatie een tijdelijke donkere kamer gebouwd waar ik samen met Ian en troepen heel wat nachten heb staan printen. Er zat een bepaalde mate van oncontroleerbaarheid in het proces. Lichtelijk high van de chemie bedacht ik mij dat elke leeuw zelf zijn keuze maakte of hij wel of niet tevoorschijn wilde komen. Langzaam doemde het beest op en door middel van zachte grijs en gips-tinten wendde het zijn oog subtiel richting de kijker.
Kijk het beest diep in de ogen aan en het zal tot u spreken.
Detail fotoprint | Mane motif
Sinds het zien van de geestverschijningen in de donkere kamer beklijft het me. Er is iets van dit mythisch wezen wat we nooit compleet kunnen bezitten, laat staan verstandelijk begrijpen. Ik heb het proces en het tot stand komen van deze tentoonstelling ervaren als iets magisch, iets spiritueels. Mogelijk als een exorcisme van het onstilbare beest in onszelf. Ik denk dat we in al die nachten iets hebben bevrijd. De tijd zal ons leren wat.
Het leven dendert voort, het beest laat zijn voetsporen achter, de bal rolt door en het laatste woord hierover is nog zeker niet gesproken.
Voor nu breng ik graag een ode; een brul; een toast
aan Mystiek en Magie
En laten we toch zeker vriendschap niet vergeten!