Cecile Reijders, beeldende kunstenaar, openende zondag 12 februari de tentoonstelling 'Berichten uit het atelier' van Wanda Schaap. Door privé-omstandigheden kon de kunstenaar zelf niet aanwezig zijn bij de opening.

Hieronder kun je het openingswoord van Cecile Reijnders nalezen.  

Geachte aanwezigen, fijn dat u er bent. We missen Wanda, zij heeft bedacht dat dit bord op de stoel moet liggen en dat haar werkschort aan de stoel hangt en ook de kaarten die rondom de stoel liggen, waarop aan de achterkant haar website staat.

Opening 'Berichten uit het atelier'

Toch staan we hier verkeerd. En dan bedoel ik niet u die voor de opening van Lin of Catherine komt en dáár zou moeten staan, maar anders verkeerd en ik zal dat toelichten.

Toen Wanda mij een kleine drie maanden geleden vroeg om een woordje bij haar tentoonstelling in het Kunstenlab en wel omdat 'ik het meest van haar werk zou weten' dacht ik: Ha! en ik had een visioen van installaties , van huisjes, die ik zag in Diepenheim, die tegen de muur opkropen, van grote foto’s van b.v. de muizen (nu ratten) in de Bergkerk, dozen met ogen erin, maar nee, het moest bestaand werk zijn en ik zei: ik kom naar je toe om te kijken wat of je wilt ophangen en mogelijk om een enkele vraag te stellen.

En in Olst (en dat was in Heino, toen ze vlakbij kasteel Nijenhuis woonde, niet anders), stonden lagen en hingen overal tussen  de 'gewone' dingen door haar minimalistische'(zo noemt Wanda ze) kunstwerken en kunstwerkjes. Ik schat een stuk of honderd. Een paar dagen later zou ze met Gerda van de Glind werk uitzoeken voor de tentoonstelling. En ter voorbereiding van mijn kleine toespraak stelde ik bij een tekening, die niet hier hangt: 'wat bedoel je ermee?' Wanda keek me wat glazig aan bij deze vraag die ik normaal nooit zou stellen en ik moest andere wegen vinden.

Ik ben op de dag van de inrichting van de tentoonstelling, die ze samen met Aalt van de Glind en Hanna Janssen deed  er kort bij geweest en die samenwerking ging prachtig en ik dacht dit is mooi, maar toen ik een paar dagen later alleen in de ruimte stond nadat ik de tentoonstelling van Lin en Catherine had gezien, dacht ik: wat nu! Hoe vind ik toegang tot mijn woordje. Er was een andere bezoeker na mij die even rond keek en weer weg liep.

Deze kleine kunstwerkjes die ik in de loop van de jaren regelmatig heb gezien zijn in een aantal gevallen een soort zelfportretten van Wanda. Vaak zijn het assemblages met verschillende materialen, vaak spijkers en naalden, maar ook gevonden voorwerpen, dingen die ze in het bos vond en vindt en dat object is losgezongen van zijn context en vervreemd, deze vaak goede composities en hier zien we er een stuk of twintig (ook in de steeg) zijn in de laatste dertig, veertig jaar ontstaan.

z.t. | Wanda Schaap

Zelf zegt ze: 'humor en absurdisme mogen niet ontbreken'. Hanna en Gerda hebben daar ook de glimlach aan toegevoegd ,terwijl ik als inleider het woord grimlach op zijn plaats vind, want menig kunstwerkje dat u hier ziet 'schuurt'.

Wat denkt u van dit zelfportret van Wanda als 12/13-jarige met allemaal naaldjes prachtig gegroepeerd, dat wel ,er om heen of deze verkeersregelaar (nu looprichting geheten) of deze Popla?

Toen ik daar in de ingerichte tentoonstelling alleen stond, begon mijn fantasie te werken en in de weken erna hóórde ik de verkeersregelaar onverstaanbaar mompelen, misschien wel over de langs hem heen schietende Kunstenlab/Biënnale medewerkers. Dit zelfportret hoorde ik zacht zoemen en Popla liet duidelijk weten dat wij hier tijdelijk zijn op deze aarde en dat heeft zoals we allen weten nogal wat implicaties.

Ik heb in mijn zoektocht naar 'toegang' aan medewerkers gevraagd over hun ervaring, zij zijn immers degenen die steeds langs deze werken lopen, en ze noemden me ook hun favorieten, want deze werken dóén iets.

Misschien wilt u snel weer weg, maar er haakt een spijker, het raadsel van de koffer met de spijkers neemt u misschien mee of misschien wel die twee bekers op het zand.

Ik begon dit korte praatje met te zeggen dat we hier 'verkeerd' staan en het liefst zou ik u allen verplaatsen naar een prachtige installatie namelijk naar het huis van Wanda en Bob in Olst waar al deze werken op je in werken op een heel indirecte manier. Tussen alle voorwerpen in, zoals iets in het bos of elders Wanda’s aandacht trekt, meegenomen wordt en opgenomen wordt in werk dat gemaakt moet worden, dat groeit en dat een heel eigen betekenis heeft voor haar, maar ook voor ons.

Cecile Reijnders
d.d. 12 maart 2023